|
|
|
|
Τα δέντρα μας |
|
|
Στην 7η ενότητα της Γλώσσας της Δ’ Τάξης μάθαμε ότι η προσωποποίηση χρησιμοποιείται από τους ποιητές και τους συγγραφείς προκειμένου να δώσουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε ζώα και πράγματα και να κάνουν την περιγραφή τους πιο διασκεδαστική κι ενδιαφέρουσα. Γίναμε λοιπόν κι εμείς μικροί συγγραφείς και δώσαμε στα δέντρα ζωή, ομιλία και συναισθήματα! Τα δέντρα μας μάς περιγράφουν τα χαρακτηριστικά τους, μας εξιστορούν τις περιπέτειές τους, μας καταθέτουν την ψυχή τους. Ας δούμε τι έχουν να μας πουν!!!
(Σχολικό έτος 2012-13, υπεύθυνη δασκάλα: Χριστίνα Νυχτερίδη)
|
|
|
|
|
|
Η ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν ένα μικρό δεντράκι που με λέγανε αμυγδαλιά. Μια μέρα μεγάλωσα και τότε απέκτησα έναν μεγάλο κορμό. Έπειτα, κάθε μέρα περνούσαν παιδιά και με πότιζαν κι εγώ τους έλεγα πόσο πολύ μεγάλωσα κι εκείνα με άκουγαν κι ενθουσιάζονταν. Στη συνέχεια, έβλεπα ότι οι άνθρωποι δεν ήταν όπως ήμουν εγώ. Είχαν χέρια, πόδια και σώμα. Εγώ έχω ένα μακρύ κορμό , τα κλαδιά μου είναι σαν χέρια και μπορώ να κρατάω τα φύλλα. Τα φύλλα μου είναι σαν ρόμβος κι όταν ανθίζω κάνω μικρά άσπρα και ροζ φύλλα. Ο καρπός της αμυγδαλιάς είναι τα αμύγδαλα. Εμένα μου αρέσουν πολύ τα πρώτα αμύγδαλα που κάνω. Το περιβάλλον που ζω είναι μια μικρή τετράγωνη τρύπα. Όπως σας είπα με ποτίζουν κάθε μέρα, μου έχουν βάλει χώμα για να μπορώ να έχω ρίζες και να στηρίζομαι και να μπορώ να μιλάω με την ελιά, τη βελανιδιά και τη μηλιά. Για τους ανθρώπους νιώθω ότι είναι λίγο αλλιώτικοι από τα δέντρα, αλλά μου αρέσουν γιατί με ποτίζουν και με φροντίζουν κάθε μέρα και με αγαπούν. Έπειτα, για τα δέντρα νιώθω ότι είναι φίλοι μου και με συμπαθούν πολύ και γιατί συζητάμε πάρα πολύ ωραία διάφορα θέματα. Εγώ έχω ακούσει από τα πουλιά μια ιστορία για ένα δέντρο. Λένε ότι πάνω στα δέντρα τα πουλιά μπορούν να φτιάχνουν πολλές φωλιές. Τα πουλιά κάθονται στις φωλιές και κάνουν αυγά. Ακόμα, οι άνθρωποι κάθονται στις σκιές των δέντρων για να μην τους καίει ο ήλιος. Εύχομαι να ζήσω πολύ καιρό και να κάνω κάθε Μάιο πολλά αμύγδαλα! ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Η ΒΑΤΟΜΟΥΡΙΑ Γεια σας! Είμαι η βατομουριά και μεγάλωσα στο δάσος. Εκεί ζω από μικρό δεντράκι και το αγαπώ αυτό το μέρος, γιατί έζησα όλη μου τη ζωή. Γενικά, όλο το σώμα μου είναι περίπλοκο. Ο κορμός μου είναι γερός και δυνατός, όπως και τα κλαδιά μου που είναι όμορφα κι έχουν πολλούς καρπούς. Το ύψος μου δεν είναι ούτε ψηλό ούτε κοντό, είναι κανονικό. Το περιβάλλον που ζω έχει πολλά άλλα δέντρα, ζωάκια, λιμνούλες, πουλάκια που κάθονται πάνω στα κλαδιά μου και κελαηδάνε. Πολλές φορές κάποια δέντρα είναι κουτσομπόλικα και κακά, μερικά είναι όμορφα κι άλλα είναι γέρικα. Ακόμα, οι άνθρωποι που έρχονται εδώ κάποιες φορές μου κόβουν τα φύλλα και με σκαλίζουν. Κάποιοι με ποτίζουν, με φροντίζουν κι έτσι οι καρποί μου μεγαλώνουν την άνοιξη. Το φρούτο που κάνω είναι πολύ ωραίο και ονομάζεται βατόμουρο. Πολλοί το παίρνουν και το τρώνε, όπως γίνεται και με τους καρπούς και των άλλων δέντρων, της αμυγδαλιάς, της ελιάς, της Δάφνης. Μια μέρα του καλοκαιριού ήρθε ένα ελάφι και ξάπλωσε κάτω από το δέντρο μου και μου διηγήθηκε μια ιστορία που πέρασε. Άρχισε να μου λέει ότι μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια καλοκαιρινή μέρα και ήταν πάνω σε μια αμυγδαλιά δύο κοράκια που είχαν εμφύλιο πόλεμο! Τότε, μπήκε στη μέση το ελάφι τους σταμάτησε να τσακώνονται και έτσι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Τέλος, η ιστορία του ήταν πολύ ωραία, αλλά δε θυμάμαι τι έγινε παρακάτω με το ελαφάκι. Αυτό που θα ήθελα να κάνω στο μέλλον είναι να ζήσω πολύ και να έχω δίπλα μου όλα τα παιδιά να παίζουν!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΙΑΜΑΡΕΛΟΥ
Η ΑΓΡΙΟΚΟΡΟΜΗΛΙΑ Γεια χαραντάν παιδιά! Είμαι η αγριοκορομηλιά. Ζω σ’ ένα ψηλό βουνό. Εδώ ζω μαζί με τ’ αδέρφια μου. Είμαι το πιο μεγάλο απ’ όλα τα αδέρφια μου. Είμαι το πιο μεγάλο αλλά και το πιο όμορφο! Έχω ψηλό και λιγνό κορμό. Ακόμα, έχω όμορφα φύλλα, αλλά δυστυχώς είναι φυλλοβόλα. Το καλοκαίρι βγάζω τα πιο ωραία κορόμηλα και όλα τα παιδιά ανεβαίνουν στα κλαδιά μου για να τα φάνε. Όταν αρχίζει να ‘ρχεται η άνοιξη ανθίζω και μόνο το καλοκαίρι βγάζω τον ωραίο καρπό μου. Τα αδέρφια μου βγάζουν επίσης πολύ ωραίο καρπό. Δε θέλω να υπερηφανεύομαι αλλά ο δικός μου είναι καλύτερος. Φυσικά τα άνθη μας είναι ίδια. Έχω πολύ βαθιά ρίζα και μακρύ κορμό. Έχω όμορφο χρώμα, είμαι ολόκληρη καφέ. Τα άνθη μου όμως είναι ροζ ανοιχτό. Τα αδέρφια μου έχουν πιο σκούρο καφέ κορμό. Εδώ στο δάσος που ζω έχω πολλούς φίλους. Κάτω στο έδαφος υπάρχουν οι μικροσκοπικοί φίλοι μου, τα μυρμηγκάκια, τα λουλουδάκια, τα φύλλα άλλων δέντρων αλλά και τα δικά μου καμιά φορά. Ακόμη, υπάρχει μια σπηλιά που μπαίνουν μέσα οι αγαπημένοι μου φίλοι, τα παιδιά. Κάθονται συχνά στα κλαδιά μου και παίζουν. Επίσης, συζητάμε και παρατηρούμε τα διάφορα ζώα που ανεβαίνουν στα κλαδιά μου. Τα παιδιά, τους φίλους μου, τους βλέπω καμιά φορά να κάνουν πικ νικ και κάμπινγκ. Εκεί κοντά υπάρχει κι ένα σπιτάκι που ζουν οι κολλητές μου, η Μαρία και η Δήμητρα. Η Μαρία έχει και δυο σκυλάκια που μ’ αγαπούν πολύ! Κατά καιρούς οι άνθρωποι έρχονται να με κλαδέψουν και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Ακόμη, λυπάμαι πολύ τα μυρμηγκάκια που οι άνθρωποι χωρίς να τα βλέπουν τα πατάνε. Αγαπώ πολύ όλα τα δέντρα που με συντροφεύουν. Έχω κι ένα σκιουράκι που με συντροφεύει. Έχει φτιάξει τη φωλιά του μες στα κλαδιά μου. Μια φορά το σκιουράκι έλεγε σε ένα καναρινάκι μια ιστορία: « Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω διάσημος. Ήθελα να παντρευτώ μια πριγκιποπούλα. Έκανα τα πάντα για να τη διεκδικήσω. Αλλά μια μέρα εκεί που πήγαινε να με φιλήσει και να γίνω πρίγκιπας εμφανίστηκε ένα πριγκιπόπουλο. Αυτή τον ερωτεύτηκε αμέσως. Από εκείνη την ημέρα δεν έχω ξαναερωτευτεί ποτέ». «Ποπό! είπε το καναρίνι». Μακάρι και εγώ στο μέλλον να ερωτευτώ κάποια, του είπα. Μακάρι να μη με ξανακλαδέψουν και μακάρι να ζήσω πολλά χρόνια. Επίσης, θα ήθελα τα παιδιά μου να βγάζουν κι αυτά τόσο ωραία και ζουμερά κορόμηλα! Ακόμη, θα ήθελα να παίζουν τα παιδιά πάνω στα όμορφα κλαδιά μου!
ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟ ΕΛΑΤΟ Γεια σας! Είμαι το έλατο και ζω στο δάσος. Ο κορμός μου είναι ίσιος, αλλά τα κλαδιά μου είναι λίγο στραβά. Τα φύλλα μου γράφουν επάνω κάποια μυστικά! Το περιβάλλον που ζω έχει λουλούδια και ζωάκια. Το μέρος γύρω μου είναι καθαρό και υπάρχουν κι άλλα έλατα κοντά μου. Μερικοί άνθρωποι προσέχουν κι αγαπούν τα έλατα και τα παιδιά τους πιάνουν κουβέντα. Μια φορά είχα δει σε ένα έλατο ένα πουλί που κελαηδούσε κι έλεγε πως κάποτε είχε ταξιδέψει μέχρι τη Ν. Υόρκη. Εκεί, είχε, λέει, χιόνι και του άρεσε πολύ. Είμαι χαρούμενο που ζω στο δάσος γιατί με βλέπουν και με θαυμάζουν όλοι οι άνθρωποι! ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΚΚΟΤΑ
Η ΕΛΙΑ Γεια σας! Είμαι η ελιά και ζω στο δάσος δίπλα σε ένα ποταμάκι που έχει πολύ δροσερό νεράκι. Για να σας περιγράψω πώς είναι το σώμα μου, πρώτα θα σας πω για τα κλαδιά μου. Τα κλαδιά μου είναι πολύ όμορφα και βγάζουν πολύ ωραίες ελίτσες τον Νοέμβρη. Ο κορμός μου είναι λεπτός, όμορφος και λαμπερός! Τα φύλλα μου είναι πάρα πολλά και έχουν πολύ ωραίο χρώμα. Γύρω μου έχω δυο ακόμα δέντρα που το ένα είναι βελανιδιά και το άλλο είναι ελιά σαν εμένα. Έτσι μένουμε όλοι μαζί παρέα χωρίς να φοβόμαστε. Εδώ είναι φανταστικά, αξέχαστα, αλλά ξέρω ότι μια μέρα οι άνθρωποι θα με κόψουν για να με βάλουν στο τζάκι τους για να είναι ζεστοί το χειμώνα. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου. Μια μέρα κάτω από το δέντρο οι άνθρωποι έκαναν πικ νικ κι εγώ τους άκουγα να συζητούν και να λένε για τη δουλειά τους. Μια άλλη μέρα ένας βοσκός κάθισε κάτω από τον κορμό μου και μου είπε ότι δεν έχει λεφτά και θα πεθάνει σε λίγο καιρό κι εγώ μόλις το άκουσα, στενοχωρήθηκα πολύ. Στο μέλλον εύχομαι να είμαι το καλύτερο δέντρο στον κόσμο και όλα τα άλλα δέντρα να με ζηλεύουν. Ακόμα, εύχομαι να είμαι δίπλα σε μια παιδική χαρά και να ακούω όλη μέρα τα παιδιά να παίζουν! ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΥΡΟΥΝΙΩΤΗΣ
Η ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ Γεια σας! Είμαι η βελανιδιά. Εγώ μεγάλωσα σε ένα βουνό. Ο κορμός μου είναι μεγάλος και τα κλαδιά μου λεπτά. Τα φύλλα μου είναι μικρά και τους καρπούς μου, τα βελανίδια, τους τρώνε τα σκιουράκια. Το περιβάλλον στο οποίο ζω έχει πολλά δέντρα και πολλά λουλούδια, όπως παπαρούνες, τριαντάφυλλα και άλλα πολλά. Για κάποιους ανθρώπους νιώθω κάτι κακό. Γιατί καίνε τους φίλους μου και το πιο σημαντικό καίνε ολόκληρα δάση. Για όλα τα δέντρα γύρω μου νιώθω πολύ καλά. Μια φορά ένα μικρό παιδάκι ήρθε κάτω από το δέντρο κι έκλαιγε. Έκλαιγε γιατί τσακωνόταν με τον αδελφό του για ένα αμαξάκι. Θέλω να ευχηθώ να μην με κόψουν με το πριόνι αλλά να μπορώ να ζήσω για πάντα!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΟΥΝΙΩΤΗΣ
Η ΚΕΡΑΣΙΑ Είμαι μια κερασιά που μεγάλωσα κοντά σε μια λίμνη. Ο κορμός μου είναι χοντρός και τα κλαδιά μου είναι γεμάτα φύλλα και καρπούς. Τα φύλλα μου είναι μεγάλα και μυτερά και ο καρπός μου, το κεράσι, είναι μικρό κι έχει σχήμα σφαιρικό. Φυτρώνω σε ορεινές περιοχές. Καμιά φορά θυμώνω με τους ανθρώπους που μερικές φορές κόβουν τα κλαδιά μας για να φτιάξουν έπιπλα. Τα άλλα δέντρα τα αγαπώ γιατί είναι στην ίδια θέση με εμένα. Κάποια φορά δυο πουλιά που κάθονταν στα κλαδιά μου έλεγαν μια ιστορία από την ξένη χώρα που είχαν πάει. Ήταν, λέει, ένας κυνηγός που με το όπλο του τα σημάδευε αλλά αυτά γλίτωσαν. Εύχομαι στο μέλλον να μη γίνω έπιπλο για τους ανθρώπους, αλλά να συνεχίσω να ζω στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα! ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΔΕΛΗΣ
Η ΚΕΡΑΣΙΑ Γεια σας! Είμαι η κερασιά και ζω σ’ έναν κήπο. Εκεί ζω ευτυχισμένα γιατί έχω τον ήλιο και τον καθαρό αέρα. Επίσης έναν πολύ καλό ιδιοκτήτη που με φροντίζει κάθε μέρα. Ο κορμός μου είναι 2 μέτρα και έχει καφέ χρώμα. Επίσης τα κλαδιά μου είναι μεγάλα κι έχω και καταπράσινα φύλλα. Ακόμα ο καρπός μου είναι πολύ μικρός. Γύρω μου έχω άλλα δύο δέντρα, κάτω στο χώμα έχει πολλά ωραία λουλούδια και τέσσερις θάμνους. Τόσα χρόνια που ζω, δίπλα μου έχουν περάσει πολλοί άνθρωποι, κάποιοι είναι λυπημένοι, χαρούμενοι, άσχημοι, ωραίοι, κακοί και καλοί. Στη γειτονιά μου έχει άλλα τέσσερα δέντρα που έχουν μεγάλη καλοσύνη! Πάνω στα κλαδιά μου ζει ένας πολύ καλός σκίουρος αλλά είναι πολύ κουτσομπόλης και μου έχει ζαλίσει τα αυτιά μου. Μια μέρα μου είπε μια δικιά του ιστορία. Έλεγε ότι είχε χαθεί σε μια άλλη πόλη. Εκεί, λέει, πως είχε πολλά αμάξια, μηχανές, ποδήλατα και φορτηγά που παραλίγο να του πατήσουν ένα καρύδι. Για το μέλλον σκέφτομαι ότι θα ζήσω πολλά χρόνια. Μάλιστα θέλω να έρθει ένας άλλος σκίουρος που να μην είναι τόσο κουτσομπόλης!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΠΕ
Η ΕΛΙΑ Είμαι η ελιά. Μεγάλωσα σ’ ένα περιβόλι με πολλούς ελαιώνες και μ’ αρέσει που ζω εδώ τώρα. Ο κορμός μου είναι λεπτός, τα κλαδιά μου μυτερά και έχουν πάνω πολλά φύλλα. Ο καρπός μου είναι η ελιά που αρέσει στους ανθρώπους. Στο περιβάλλον που ζω δεν υπάρχει καυσαέριο, δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα κι έτσι μπορώ να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Στη ζωή μου έχω γνωρίσει πολλά δέντρα. Δύο από αυτά που έχω γνωρίσει στη ζωή μου δε με κάνουν παρέα γιατί λένε πως είμαι κοντή. Ευτυχώς τα άλλα δέντρα με κάνουν παρέα και λένε τα καλύτερα για εμένα όμως οι καλύτεροί μου φίλοι είναι ο κύριος Πεύκος που μένει στην απέναντι μεριά μαζί με την κυρία Αμυγδαλιά και τον κύριο Πλάτανο. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες μα η αγαπημένη μου ήταν αυτή που μου είπε ένα μικρό πουλάκι που καθόταν στα κλαδιά μου μια μέρα και τώρα έχει οικογένεια πια και με επισκέπτεται κάθε μέρα. Σκέφτομαι ότι θα ζήσω πολλά χρόνια ακόμα και θα μεγαλώσω για να με κάνουν παρέα και τα άλλα δέντρα!
ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΟΛΙΑΣ
Η ΔΑΦΝΗ Γεια σας, να σας συστηθώ: Είμαι η Δάφνη η τιμημένη. Με φύτεψε ο παππούς της Δήμητρας Μπαρμπαλιά πριν από μια εικοσαετία και του είμαι ευγνώμων. Με καλλιέργησε στον κήπο του, έναν πανέμορφο, μεγάλο κήπο που μπορούσα να απλώσω τις ρίζες μου. Εκεί ήταν κι άλλα όμορφα δέντρα που με υποδέχτηκαν με χαρά. Τώρα που γνωριστήκαμε θα σας περιγράψω τον εαυτό μου. Τα φύλλα μου πλατιά, πράσινα, σκούρα και από πίσω πράσινο προς το ανοιχτό και τα ρίχνουν στις φακές και σε άλλα ωραία φαγητά. Ο κορμός μου είναι όμορφος καφέ ανοιχτό και καφέ σκούρο. Επίσης, φτάνει από τα 7 μ. έως τα 16 μ. αλλά το καλύτερο δε σας το έχω πει ακόμα. Μέσα στην κουφάλα του κορμού μου μένουν όμορφα, πανέμορφα και μικρούλια ζωάκια. τα κλαδιά μου είναι τεράστια καφέ και φτάνουν στα σύννεφα. παλιά έλεγαν πως όταν η Δάφνη είναι ψηλή, τα κλαδιά της είναι όμορφα πολύ! Οι καρποί μου είναι μαύροι σαν της ελιάς, δεν τρώγονται από τους ανθρώπους αλλά τα ζώα τους τρώνε. Τον καρπό μου τρώνε, για παράδειγμα, τα σπουργίτια, τα περιστέρια και γενικά τα πουλιά. Οι άνθρωποι τον καρπό μου τον χρησιμοποιούν σαν σπόρο για να φυτέψουν τους απογόνους μου. Εκεί που ζω μένουν κι άλλα δέντρα, όπως βελανιδιές, ροδιές, μηλιές, μια πανέμορφη κληματαριά που μας κρατάει σκιά και το καλοκαίρι μάς κερνάει σταφύλια. Από όταν ήμουν μικρό παιδί, βρήκα φίλους το Κορομηλάκι, το Αχλαδάκι, το Καρυδάκι, το Πλατανάκι και το κολλητάρι μου το Καστανάκι. Με αυτό κάναμε τρελή παρέα αλλά κι όλες τις ζημιές του κήπου μαζί της κάναμε. Κατά τη διάρκεια της ζωής μου έχουν κάτσει να ξεκουραστούν παιδιά, άνθρωποι... Και τα δέντρα είναι πολύ καλά εκτός από μερικά, όπως την Κλοκλό, που είναι εγωίστρια. Πριν από λίγες μέρες άκουσα μια ιστορία από τα κοκόρια που δε μου άρεσε. Οι κουτσομπόληδες! Είπαν ότι η κυρα-Κότα γέννησε ένα αυγό και πήγε ο πετρωτός ο κόκορας και της το πήρε για να παίξει ποδόσφαιρο. Αλλά η καλύτερη ιστορία που είχα ακούσει ήταν η ιστορία που μου είπε η κολλητή της Δήμητρας, η Μαρία. Ήταν μια πριγκίπισσα που αγαπούσε τα φυτά και τα φρόντιζε σαν τα μάτια της. Μια μέρα άρχισαν να καταστρέφονται αλλά επειδή τα αγαπούσε, τα μάζεψε τα καλά και τα έβαλε στο δωμάτιό της και το βράδυ της μίλαγαν και της έλεγαν: « Ευχαριστώ! », που τα έσωσε. Πιστεύω να είμαι καλά κι εγώ κι όλοι οι φίλοι μου καθώς και όλα τα δέντρα του κόσμου να είναι καλά και να μην πεθάνουν από το καυσαέριο. ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΠΑΡΜΠΑΛΙΑ
Η ΚΟΡΟΜΗΛΙΑ Είμαι ένα δέντρο που μεγάλωσα μέσα στη φύση. Έχω πράσινα φύλλα, καφέ κορμό και ο καρπός μου είναι το κορόμηλο. Ζω σ’ ένα όμορφο περιβάλλον μαζί με άλλα δέντρα, με διάφορα και όμορφα πουλιά και με πολύχρωμα φυτά που ανθίζουν. Ο μοναδικός μου φίλος είναι η ελιά και μ’ αυτόν κάνω παρέα. Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι έρχονται να ξαποστάσουν κάτω από τον ίσκιο μου και τα πουλιά να έρχονται στα κλαδιά μου και να κελαηδάνε μελωδικά. Θέλω το μέλλον μου να είναι μακρινό, για να μπορώ να προσφέρω σε ανθρώπους που με αγαπάνε πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα.
ΛΟΥΚΑΣ ΜΠΙΤΑΣ
Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ Γεια σας, είμαι ο πλάτανος που επιτέλους αποφάσισα να διηγηθώ την ιστορία μου σε εσάς. Μεγάλωσα χάρη σ’ ένα πουλάκι! Αυτό το πουλάκι νόμιζε, ότι πάνω σ’ ένα δέντρο ήταν ένα σκουληκάκι αλλά ήταν ένα σποράκι. Ε, το πουλάκι μόλις το κατάλαβε πέταξε το σποράκι κοντά σ’ ένα σχολείο. Και εκεί είναι ο τόπος, όπου μεγαλώνω εδώ και σαράντα χρόνια. Ο κορμός μου είναι μεγάλος αλλά και χοντρός, φτάνει περίπου τα τέσσερα μέτρα, τα κλαδιά μου είναι λίγο χοντρά, τα φύλλα μου είναι πλατιά για να κρατάνε το καλοκαίρι δροσερό ισκιάκο. Επίσης, το καλοκαίρι βγαίνουν οι πράσινοι αγκαθωτοί καρποί μου που τρώγονται μόνο απ’ τα ζωάκια κι όχι από τους ανθρώπους. Γύρω μου βρίσκονται πολλά δέντρα και παιδιά που κάθε απόγευμα βγαίνουν έξω και παίζουν κυνηγητό και κρυφτό γύρω από τον κορμό μου. Κι επίσης κάτι πολύ σημαντικό, αναπνέω καθαρό αέρα! Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου. Κάποιοι παραλίγο να με κόψουν κι άλλοι να καταστρέψουν τον κορμό. Κάποιοι άλλοι όμως με θαυμάζουν, με αγαπούν και τους αγαπώ κι εγώ. Αυτοί που με αγαπάνε μου δίνουν με την αγάπη τους πολλές ελπίδες ότι δεν θα φύγω ποτέ από αυτή την περιοχή. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες από διάφορα ζώα κι ανθρώπους. Από ένα πουλάκι έχω ακούσει ότι εκεί που πετούσε χαλαρά κι ευτυχισμένα άκουσε δυο ντουφεκιές και τι να δει; Έναν κυνηγό που το σημάδευε! Αυτό πέταξε γρήγορα γρήγορα και ευτυχώς σώθηκε. Το καημένο είχε πάρει την τρομάρα της ζωής του. Πιστεύω ότι θα ζήσω πολλά χρόνια κι ευτυχισμένος. Σας τα είπα όλα για εμένα, γεια σας! ΓΑΡΥΦΑΛΙΑ ΝΤΟΥΝΗ
Η ΚΕΡΑΣΙΑ Μια ωραία μέρα στο δάσος φύτρωσα εγώ και μετά από καιρό, μεγάλωσα. Μια μέρα ο καρπός μου γινόταν όλο και πιο μεγάλος, τα κλαδιά μου γίνονταν δυνατότερα, τα φύλλα μου από πράσινα, όλο και πιο πράσινα. Ο καρπός μου ήταν το κεράσι. Εκεί που στεκόμουν είχε δυο λιμνούλες, ένα ποτάμι και πολλά λουλουδάκια. Εκεί είχα πολλούς φίλους δέντρα. Όλοι εκτός από έναν έπαιζαν και γελούσαν. Αυτός ήταν τόσο κακός που οι άνθρωποι φοβούνταν να καθίσουν κοντά του. Οι άνθρωποι ήταν τόσο καλοί, που κάθε καλοκαίρι έρχονταν να μας ποτίσουν. Έχω ακούσει από τα πουλιά που κάθονται στα κλαδιά μου ότι έλεγαν μια ιστορία στα παιδάκια για έξι δέντρα. Τα δέντρα μάς βοηθάνε, γιατί με αυτά φτιάχνουμε σπίτια για να ζούμε, από αυτά μπορούμε να τρώμε και άλλα πολλά.
Όταν μεγαλώσω θα γίνω ένα από τα καλύτερα δέντρα του κόσμου μας
κι ακόμα θα βοηθάω όλους όσους το έχουν ανάγκη! ΓΙΟΥΛΙΑΝ ΡΟΥΜΕΝΟΦ
Η ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ Γεια σας, είμαι η Βελανιδιά! Ζω σε ένα μεγάλο δάσος. Εκεί μεγάλωσα και ζω ακόμα. Έχω χοντρό και καφέ κορμό. Τα φύλλα μου είναι χρώμα σκούρο πράσινο. Ο καρπός μου είναι τα βελανίδια, η αγαπημένη τροφή των σκίουρων. Είμαι φυλλοβόλο δέντρο, δηλαδή τον χειμώνα ρίχνω τα φύλλα μου. Δεν είμαι ούτε ψιλή ούτε κοντή. Το περιβάλλον που ζω είναι ορεινό. Έχει πολλά και διαφορετικά δέντρα. Το κυπαρίσσι που είναι ψηλό, το Έλατο, το Πεύκο, τη Λεύκα, την καλύτερή μου φίλη, το Πλατάνι και την Καστανιά, την ξαδέρφη μου. Επίσης, έχει και πολλά ζώα όπως το ελάφι, την αρκούδα, τον σκίουρο, τον λύκο και την αλεπού. Στα κλαδιά μου έχουν κάνει φωλιές τα πουλιά και στον κορμό μου ο κύριος Σκίουρος, κουφάλα για να μένει. Μια φορά άκουσα ότι οι άνθρωποι σκέφτονται να κόψουν το δάσος για να χτίσουν σπίτια. Εγώ συμπαθώ μόνο τα παιδιά. Όταν έρχονται για πικ νικ ανεβαίνουν στα κλαδιά μου ή κρύβονται πίσω από τον κορμό μου όταν παίζουν κρυφτό. Θέλω ως τα βαθιά γεράματά μου να είμαι γερή!
ΕΛΕΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΑΔΗ
Η ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ Γεια σας, είμαι η κυρία βελανιδιά. Ζω δίπλα σε μια εκκλησούλα που βρίσκεται σε ένα βουνό. Τώρα θα σας περιγράψω το σώμα μου. Ο κορμός μου δεν είναι ούτε μεγάλος ούτε μικρός. Τα κλαδιά μου είναι πολύ μακριά, τα φύλλα μου είναι αφράτα, καταπράσινα, αλλά για κάποιους μήνες ξεραίνονται και πέφτουν κάτω. Ο καρπός μου είναι τα βελανίδια και τα βγάζω την άνοιξη, αλλά δυστυχώς έρχονται κάποια ζωάκια και μου τα παίρνουν για τροφή. Το περιβάλλον που ζω ευτυχώς δεν έχει καυσαέρια και αναπνέω καθαρό αέρα! Γύρω μου υπάρχουν πολλά άλλα δέντρα, λουλούδια, ζωάκια και η μοναδική εκκλησία. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, γιατί τόσα χρόνια που ζω περνάνε τσοπάνηδες και βόσκουν τα πρόβατά τους και μου λένε τον πόνο τους. Μερικοί είναι καλοί, με προσέχουν και με φροντίζουν. Άλλοι άνθρωποι, όμως, θέλουν να μου κόψουν τον κορμό αλλά ευτυχώς έχω δίπλα μου τους καλούς ανθρώπους και με προστατεύουν. Έχω γνωρίσει και πολλούς φίλους δέντρα, όπως την κυρία Ελιά, τον κύριο Πεύκο και την κυρία Αμυγδαλιά. Την περασμένη εβδομάδα ήρθε ένα παιδάκι, ο Χρήστος, και με ειδοποίησε ότι θα έρθουν οι υλοτόμοι, οι οποίοι κόβουν τα δέντρα που έχουν ζήσει χρόνια κι έχουν γεράσει πια και φυτεύουν καινούρια. Για το μέλλον σκέφτομαι να είμαι γερή και να μη χάσω το κουράγιο μου! ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΥΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Η ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ Γεια σας, είμαι η μικρή Βελανιδιά και ζω στον ποταμό Λούσιο. Εγώ έχω καταπράσινα φύλλα, ο κορμός μου είναι καφετής και τα κλαδιά μου είναι κι αυτά καφέ. Επίσης, ο καρπός μου είναι τα βελανίδια. Το περιβάλλον στο οποίο ζω είναι πολύ ωραίο γιατί έχω τους φίλους μου κι έναν τόσο δροσερό ποταμό που μας δροσίζει. Γύρω γύρω υπάρχουν διάφορα φυτά, λουλούδια αλλά και αρκετές μεγάλες πέτρες. Ακόμα, μέσα στο νερό έχει πολλά ψαράκια που κάνουν βουτιές. Αυτόν τον ποταμό τον έχουν επισκεφτεί πολλοί άνθρωποι. Πιο πολύ όμως προτιμώ τα παιδιά, γιατί αυτά διασκεδάζουν, παίζουν, βγάζουν φωτογραφίες. Επίσης, τα παιδιά όσο είναι μικρά και πηγαίνουν σχολείο μέσα σε όλα τα μαθήματα που κάνουν, μαθαίνουν για το περιβάλλον που δεν πρέπει να το βλάπτουν οι άνθρωποι. Δε λέω πως οι μεγάλοι άνθρωποι βλάπτουν το περιβάλλον. Για να λέμε όλη την αλήθεια, μερικοί το βλάπτουν και μερικοί όχι. Μια φορά πάνω στα κλαδιά μου είχαν καθίσει δυο πουλιά κι ένα σκιουράκι που είχαν ζήσει μια περιπέτεια. Εγώ τους είπα να μου την πουν κι εκείνα μου είπαν εντάξει. Το σκιουράκι λοιπόν μου είπε: «Ο αδερφός μου έτσι όπως πέρναγε το δρόμο πέρασε ένα αυτοκίνητο χωρίς να το δει και τον πάτησε. Εγώ έτρεξα στο σπίτι και το είπα στη μαμά τη Λίτσα Σκιουρίτσα και μου είπε να έρθω να στα πω». Εγώ στεναχωρήθηκα πάρα πολύ με αυτήν την ιστορία. Όσο ζω εδώ ακούω δυσάρεστα περαστικά αλλά και ευχάριστα. Ελπίζω να ζήσω πολλά χρόνια και να αποκτήσω κι άλλους γείτονες.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΥΡΝΙΩΤΗ
ΤΟ ΕΛΑΤΑΚΙ Γεια σας! Το όνομά μου είναι Σάββας το ελατάκι. Μεγάλωσα σ’ αυτό το δάσος και ζω σ’ αυτό όλα τα χρόνια της ζωής μου. Ο κορμός μου είναι ψηλός και καφέ, τα φύλλα μου είναι λεπτά και κάνουν μύτη προς τα πάνω. Το περιβάλλον στο οποίο ζω είναι καθαρό και πυκνό, γεμάτο δέντρα, θάμνους, λουλούδια κι ελιές. Τους ανθρώπους δεν τους συμπαθώ τόσο γιατί έρχονται οι ξυλοκόποι και κόβουν τους φίλους μου. Όσο για τα παιδάκια, πετάνε σκουπίδια από δω κι από κει. Τα άλλα δέντρα γενικώς είναι καλά όμως η κυρα-Βελανιδιά, η γειτόνισσα από δίπλα, είναι σπαστική, όπως και ο κυρ-Γιώργος ο Πεύκος και αυτός έχει την ίδια συμπεριφορά. Η αλήθεια είναι ότι μια μέρα κάθισε κάτω από τα κλαδιά μου ένας άνθρωπος που δεν τον ήθελε κανείς και στενοχωριόταν για κάτι. Έτσι εγώ τον βοήθησα και μου έδωσε και φιλοδώρημα 5 ευρώ. Οι σκέψεις μου για το μέλλον είναι να ταξιδέψω σ’ όλο τον κόσμο και να είμαι το πρώτο έλατο που έχει πάει στην Αφρική! ΣΑΒΒΑΣ ΤΥΡΙΚΟΣ-ΕΡΓΑΣ
Η ΜΥΓΔΑΛΙΑ Γεια σας, το όνομά μου είναι Μύγδα η Μυγδαλιά. Με φύτεψαν έξω από ένα σχολείο που βρίσκεται σε μια μεγάλη πόλη, που ονομάζεται Αθήνα. Δεν ξέρω γιατί με έβαλαν εκεί αλλά εμένα δε μου αρέσει και πάρα πολύ. Τώρα, για να με γνωρίσετε καλύτερα, θα σας περιγράψω τον εαυτό μου. Ο κορμός μου είναι ψηλός, αλλά μπορεί μερικές αμυγδαλιές να είναι και κοντές. Τα κλαδιά μου είναι μεγάλα. Τα άνθη μου έχουν χρώμα απαλό ροζ και οι άνθρωποι τα θαυμάζουν για την ομορφιά τους. Τα φύλλα μου είναι μικρούλικα και πράσινα. Ο καρπός μου είναι τα αμύγδαλα που αρέσουν σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Τα αμύγδαλα έχουν σκληρό τσόφλι, αλλά ο καρπός μου είναι μαλακός και έχει ωραία γεύση. Το περιβάλλον που ζω είναι γεμάτο πολυκατοικίες, εργοστάσια, αυτοκίνητα, ανθρώπους, σχεδόν καθόλου πράσινο και πολύ καυσαέριο. Στη γειτονιά που με φύτεψαν είμαι το μοναδικό δέντρο και μόνη μου παρηγοριά είναι τα παιδιά του σχολείου και τα πουλιά που κάθονται πάνω στα κλαδιά μου και κελαηδούν τα όμορφα τραγούδια τους. Μερικές φορές πιάνουμε και κουβέντα μεγάλη. Τα περισσότερα είναι πολυλογάδες και μιλάμε πάνω από μια ώρα. Τα άλλα δέντρα δεν ξέρω πώς είναι, γιατί δεν τα έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου, επειδή μπορεί να είμαι και το μοναδικό δέντρο σ’ αυτή την πόλη. Οι άνθρωποι, που τους ξέρω καλά, είναι καλοί και κακοί. Μερικοί είναι κατσούφηδες και κακόκεφοι. Μια μέρα έπιασαν ψιλή κουβεντούλα κάτι κοτσύφια που καθόντουσαν πάνω στα κλαδιά μου και μιλούσαν για τον γάμο του κυρ-Νίκου και της κυρα-Καίτης. Αυτός ο γάμος ήταν υπερπολυτελής και μέχρι και η βασίλισσα της Αγγλίας πήγε. Αυτός ήταν ο πιο υπερβολικός γάμος όλων των εποχών και το ζευγάρι πήγε ταξίδι του μέλιτος στη νότια Αμερική και στη Ρωσία. Τα σχέδιά μου για το μέλλον είναι να κάνω κάτι καλό γι’ αυτήν την πόλη με όποιον τρόπο γίνεται. Επίσης, θα ήθελα οι άνθρωποι να μη βάλουν περισσότερο τσιμέντο σε αυτήν. Αντίθετα, να γεμίσουν τα σπίτια τους με λουλούδια και δέντρα, που τα χρειάζομαι κι εγώ για να κάνουμε παρέα και έτσι να μην είμαι κι εγώ μόνη μου.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ-ΜΑΡΙΑ ΧΑΣΟΜΕΡΗ
Η ΕΛΙΤΣΑ Μια φορά κι έναν καιρό σ’ έναν τόπο μακρινό ήταν μια μεγάλη ελιά μια ελιά, ροδακινιά
Γεια σας, παιδιά, είμαι η Λίτσα, η Ελίτσα και ζω σ’ ένα όμορφο δάσος. Μεγάλωσα σ’ αυτό από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκα. Ο κορμός μου είναι σκούρο καφέ, τα κλαδιά μου καφέ κι αυτά και λίγο αδύναμα. Τα φύλλα μου είναι πράσινα κι ο καρπός μου πολύ πλούσιος, διότι με αυτόν φτιάχνεις λάδι και τρως ελιές. Το περιβάλλον στο οποίο ζω είναι πολύ όμορφο γιατί έχει πολλά λουλούδια, όπως κρινάκια, παπαρούνες και χαμομήλι. Για τους ανθρώπους σκέφτομαι λίγο κακά και λίγο καλά, γιατί μας κόβουν νέα νέα που είμαστε και δεν μπορούμε να ζήσουμε πάλι. Για τα πουλάκια όμως σκέφτομαι καλά, γιατί είναι φίλοι μου και επίσης μου αρέσει το ωραίο τους τραγούδι. Εγώ που μπορώ να μιλήσω με τα πουλάκια μου λένε καθετί που τους πειράζει και προσπαθώ να τους βοηθήσω σε όλα για να είναι ευτυχισμένα σαν κι εμένα. Οι άνθρωποι όταν κάθονται στη σκιά μου και μιλάνε, μου αρέσει πολύ που ακούω τα προβλήματά τους και προσεύχομαι να τους λυθούν. Στο μέλλον θα ήθελα να συνεχίσουν να έρχονται οι άνθρωποι και να κάθονται στη σκιά μου, να μου λένε τα προβλήματά τους κι εγώ να προσπαθώ να τους τα λύσω. ΧΑΡΗΣ ΧΑΣΟΜΕΡΗΣ
|
