|
|
|
|
Αγαπώ και προβάλλω τον τόπο μου - Δ΄ τάξη |
|
|
Κωνσταντίνα Αναγνωστοπούλου ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΜΟΥ-ΚΑΡΔΙΤΣΑ Η Καρδίτσα χαρακτηρίζεται από την αντίθεση της άγριας ομορφιάς της οροσειράς των Αγράφων και της ηρεμίας του ατελείωτου Θεσσαλικού κάμπου. Πολλές είναι οι περιοχές της που εντυπωσιάζουν με την ανόθευτη ομορφιά τους. Το μαγευτικό τοπίο της λίμνης Πλαστήρα που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες, η άγρια ομορφιά της ορεινής Αργιθέας, τα πανέμορφα ελατοδάση, οι διαδρομές στα παραδοσιακά χωριά, η περιήγηση στα όμορφα μοναστήρια και εκκλησίες, η πόλη της Καρδίτσας και άλλα αξιοθέατα προσφέρουν στον επισκέπτη πολλές ημέρες ευχάριστης παραμονής
Λίμνη Πλαστήρα – Φράγμα
Η λίμνη Πλαστήρα, το στολίδι των Αγράφων και του νομού βρίσκεται
25 km δυτικά της Καρδίτσας. Το τοπίο είναι συναρπαστικό καθώς η
πανέμορφη λίμνη αγκαλιάζεται από ψηλά κατάφυτα βουνά. Η περιοχή
θεωρείται παράδεισος για κάθε φυσιολάτρη και παρέχει την δυνατότητα για
ορειβασία, ψάρεμα και περιπάτους στο δάσος. Η λίμνη είναι τεχνητή και
δημιουργήθηκε μετά την κατασκευή του φράγματος, μιας τεράστιας
τοξοειδούς κατασκευής ύψους 83 μ. και μήκους 200 μ.
Παυσίλυπο Το μεγάλο πάρκο του Παυσίλυπου στο κέντρο της πόλης, αποτελεί για την Καρδίτσα κόσμημα. Το αναψυκτήριο και η μεγάλη παιδική χαρά, μέσα στην πυκνή βλάστηση του πάρκου, είναι το κέντρο αναψυχής και συνάντησης, ιδίως το καλοκαίρι, για τους Καρδιτσιώτες κάθε ηλικίας. Το Παυσίλυπο αποτελεί, συνήθως, τον πρώτο σταθμό των επισκεπτών στην Καρδίτσα.
Δημοτική Αγορά Το δημοτικό κτίριο της νέας αγοράς κτίστηκε στις πρώτες δεκαετίας του αιώνα και ανακαινίστηκε τελευταία. Ο μνημειακός χαρακτήρας του είναι αξιοσημείωτος, καθώς αποτελεί αντιπροσωπευτικό και ίσως το μοναδικό εναπομείναν δείγμα του αρχιτεκτονικού στυλ των αρχών του αιώνα, που έγινε γνωστό ως "Μοντέρνο Κίνημα" βασισμένο στον αρχιτεκτονικό τύπο (αγοράς) της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου
Πλατείες - πεζόδρομοι Το κέντρο της Καρδίτσας χαρακτηρίζεται από ευρύχωρες πλατείες και πεζόδρομους που τις συνδέουν, δημιουργώντας έτσι ξεχωριστό χρώμα και ατμόσφαιρα οικειότητας. Επισκεφτείτε την πλατεία Πλαστήρα δίπλα στο πάρκο του Παυσίλυπου, την Κεντρική πλατεία, την πλατεία Στρατολογίας και την πλατεία Γιολδάση. Εδώ είναι η καρδιά της κοινωνικής ζωής των Καρδιτσιωτών, των εμπορικών συναλλαγών, των συναντήσεων και της διασκέδασης.
|
|
|
Βίκυ Αντωνιάδη
|
|
|
Κωνσταντίνα Ζερίτη ΚΑΣΤΡΟ ΚΑΡΥΤΑΙΝΑΣ
Το κάστρο της Καρύταινας, χτισμένο σε απόκρυμνο βράχο σε υψόμετρο 700μ., στα νότια του ομώνυμου χωριού, είναι ένα μεσαιωνικό φράγκικο κάστρο με σημαντική ιστορική πορεία. Σημαντικό φυσικό οχυρό λόγω της στρατηγικής θέσης του και περισφιγμένο ολόγυρα από τα αρκαδικά βουνά υπήρξε ένα από τα πιο αξιόλογα φρούρια της Πελοποννήσου, τόσο κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, όσο και κατά την Τουρκοκρατία και την Επανάσταση του 21. Xτίστηκε στα μέσα του 13ου αιώνα (1245) από το Γάλλο ηγεμόνα Ούγκο (Γοδεφρείδο)ντε Βριγιέρ. Σ' αυτά τα χρόνια της φραγκοκρατίας γνώρισε τημεγαλύτερη ακμή της η Καρύταινα και το κάστρο χάρη στη στρατηγική του θέση θεωρείτο σαν ένα από τα σημαντικότερα της Πελοποννήσου. Ονομάστηκε μάλιστα “Τολέδο της Ελλάδας”. Το 1320 το Κάστρο εξαγόρασε από τον φράγκο φρούραρχο ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος, οπότε και στολίστηκε με βυζαντινές εκκλησίες και μοναστήρια. Στα μέσα του 15ου αι. πέρασε στα χέρια των Τούρκων, για να περιέλθει το 1685 για λίγο στους Eνετούς και τελικά πάλι στους Τούρκους (1715) που το κράτησαν ως την επανάσταση του 1821, οπότε, όπως και όλη η Αρκαδία γίνεται το επαναστατικό ορμητήριο της Πελοποννήσου. Ιδιαίτερο ρόλο έπεξε το κάστρο έπαιξε το κάστρο και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οπότε και αποτελούσε από τα σημαντικότερα οχυρά και ορμητήρια των Τούρκων στην Πελοπόννησο. Στο ξεκίνημα της επανάστασης μάλιστα προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να το καταλάβουν οι εξεγερμένοι Έλληνες. Μετά την κατάληψή του από τους επαναστάτες, στο κάστρο εγκαταστάθηκε ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο οποίος το οχύρωσε, έχτισε σε αυτό σπίτι και εκκλησία και το χρησιμοποίησε σαν ορμητήριό του. Κατά την κάθοδό του στην Πελοπόννησο, ο Ιμπραήμ επεχείρησε να καταλάβει το κάστρο, χωρίς όμως επιτυχία. Από το 1830 που η Δημητσάνα πήρε τη θέση της Καρύταινας σαν διοικητικού κέντρου της περιοχής της περιοχής, η Καρύταινα και το κάστρο της έπεσαν σε μαρασμό. Το εξωτερικό μέρος του κάστρου διατηρείται σήμερα σε αρκετά καλή κατάσταση, σε αντίθεση με το εσωτερικό του που είναι ερειπωμένο. Πρόσφατα έχουν αρχίσει εργασίες συντήρησής του. Στο εσωτερικό σώζονται οι ξέσκεποι τοίχοι μιας ευρύχωρης αίθουσας με πολλά παράθυρα όπου φαίνεται να γίνονταν άλλοτε οι συγκεντρώσεις των ιπποτών. Η πρόσβαση στο κάστρο είναι εύκολη, αφού στην είσοδό του οδηγεί καλοσυντηρημένο κλιμακωτό μονοπάτι που αρχίζει από σημείο κοντά στην πλατεία της Καρύταινας. Στα δεξιά του μονοπατιού που οδηγεί στην πύλη του κάστρου υπάρχει η προτομή του Θ. Κολοκοτρώνη και πιο κάτω μνημείο αφιερωμένο στον οπάρχηγό Λιάκο Λιακόπουλο από την Παλούμπα που έπεσε ηρωϊκά κατά την πολιορκία του Κάστρου στις 27-03-1821 (μάχη του Αγίου Αθανασίου). Λίγο πιο πέρα διακλάδωση του μονοπατιού οδηγεί στην παλιά εκκλησία της Παναγίας, κάτω από τα τείχη του κάστρου, εκκλησία που χτίστηκε από τον ίδιο. Το κάστρο προσφέρει υπέροχη και πανοραμική θέα στην περιοχή, το φαράγγι του Λούσιου ΒΔ, την Καρύταινα από κάτω, το Μαίναλο ΒΑ, την πεδιάδα της Μεγαλόπολης δυτικά και τα βουνά Λύκαιο και Μύνθη ΝΑ.Επίσκεψη στο Κάστρο Η Καρίταινα είναι ένα από τα πιο γραφικά και ιστορικά χωριά της Αρκαδίας. Απέχει 54 χλμ. από Τρίπολη και 20 χλμ. από Μεγαλόπολη. Είναι μια εντυπωσιακή και επιβλητική πέτρινη πολιτεία και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός. Έχει θαυμάσια διώροφα πέτρινα σπίτια, πολλά των μέσων του 19ου αιώνα, παλαιές βυζαντινές εκκλησίες, πλακόστρωτα δρομάκια και καλντερίμια. Η Καρίταινα ήκμασε κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Το Φράγκικο κάστρο της, στα νότια του χωριού, χτισμένο στην κορυφή απόκρημνου και επιβλητικού βράχου, υπήρξε ένα από τα πιο αξιόλογα φρούρια της Πελοποννήσου, τόσο κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, όσο και κατά την Τουρκοκρατία και την επανάσταση του 21. Το κάστρο, χτισμένο πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης Βρένθης και μιας βυζαντινής εκκλησίας, χτίστηκε στα μέσα του 13ου αιώνααπό το Γάλλο ηγεμόνα Γοδεφρείδο ντε Βριγιέρ και χρησίμευσε σαν έδρα του. Αποκαλούνταν μάλιστα "Τολέδο της Ελλάδος". Το 1320 την κατέλαβαν με δωροδοκία οι Παλαιολόγοι, ενώ από τα μέσα του 15ου αιώνα περιήλθε στα χέρια των Τούρκων. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Καρίταινα αναδείχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο καπνού, μεταξωτών και κρασιού. Συγχρόνως αποτέλεσε και σημαντικό διοικητικό κέντρο. Κατά την επανάσταση του 21 διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην περιοχή. Από τις αρχές της μάλιστα, στο κάστρο της εγκαταστάθηκε ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο οποίος το οχύρωσε, έχτισε σπίτι και εκκλησία μέσα σε αυτό και το χρησιμοποίησε σαν ορμητήριό του. Αργότερα, κατά την κάθοδο του στην Πελοπόννησο, το πολιόρκησε ο Ιμπραήμ Πασάς, χωρίς όμως επιτυχία. Από το 1830, η Δημητσάνα πήρε τη θέση της Καρίταινας σαν διοικητικό κέντρο της περιοχής της περιοχής,οπότε η Καρίταινα και το κάστρο της έπεσαν σε μαρασμό. Μισογκρεμισμένο σήμερα, το κάστρο της Καρίταινας συνεχίζει να διατηρεί τη παλιά του γοητεία. Το εξωτερικό μέρος του διατηρείται σήμερα σε αρκετά καλή κατάσταση, σε αντίθεση με το εσωτερικό του που είναι ερειπωμένο. Στο κάστρο φθάνει κανείς ακολουθώντας ένα συντηρημένο μονοπάτι, κοντά στην πλατεία του χωριού. Από τα τείχη του μπορεί κανείς να απολαύσει μια υπέροχη θέα προς την πεδιάδα της Μεγαλόπολης και τη γύρω περιοχή. Ενδιαφέρον δείγμα των σπιτιών του βυζαντινού οικισμού της Καρίταινας αποτελεί η ερειπωμένη διώροφη πυργόσχημη κατοικία των μέσων του 15ου αιώνα, στο λόφο πάνω από το χωριό, με αξιοσημείωτο κεραμοπλαστικό διάκοσμο στη βόρεια όψη της. Από τις εκκλησιές του χωριού σημαντικότερη είναι η Ζωοδόχος Πηγή, στην κεντρική πλατεία, που χτίστηκε τον 16ο αιώνα σε αντικατάσταση παλαιότερης του 14ου. Το τριώροφο κωδωνοστάσιο, με κεραμοπλαστικό και έκδηλα στοιχεία φράγκικης επίδρασης, είναι αυτό του αρχικού ναού και χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα. Θεωρείται μάλιστα ένα από τα σημαντικότερα της Ελλάδας. Σημαντική είναι επίσης η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, του 17ου αιώνα, στο ΒΔ άκρο της κωμόπολης και κάτω από τη Ζωοδόχο Πηγή. Πρόκειται για τρίκλιτη βασιλική με τρούλο που ανήκει στο σύνθετο τετρακιόνο τύπο. Το υπέρθυρο του νότιου παραθύρου φέρει εγχάρακτη επιγραφή με χρονολογία 1831. Στο εσωτερικό της σώζεται μεγάλο μέρος από τις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες. Στη νότια πλευρά του λόφου, στην κορυφή, βρίσκεται η Παναγιά στο Κάστρο ή "εκκλησιά του Κολοκοτρώνη" με αξιόλογα μαρμάρινα κιονόκρανα, διακοσμιμένα σύμφωνα με τη βυζαντινή παράδοση. Στην είσοδο του χωριού, υπάρχει θολωτή κρήνη με δίρριχτη στέγη και επιγραφή με τη χρονολογία 1922. Έξω από το χωριό, 200μ. βόρεια, αριστερά κάτω από το δρόμο, βρίσκεται θολωτή πετρόχτιστη κρήνη. Αξιόλογη είναι επίσης η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, Επισκόπου Χριστιανουπόλεως – Καρυταίνης, πολιούχου της Καρύταινας. του οποίου η μνήμη του εορτάζεται στις 17 Μαΐου. Κοντά στο χωριό περνά ο ποταμός Αλφειός. Εκεί, στη διασταύρωση του δρόμου από τη Μεγαλόπολη και κάτω από τη σύγχρονη γέφυρα, υπάρχει μια υπέροχη μνημειακή κατασκευή, ένα παλιό πεντάτοξο γεφύρι μήκους 50μ. που παρουσιάζει φράγκικα στοιχεία, και δίπλα του μια δίκοχη μικρή βυζαντινή εκκλησία, στη δυτική πλευρά του, αφιερωμένη στο Γενέσιο της Θεοτόκου. Το γεφύρι βρίσκεται στο δρόμο που συνέδεε το κάστρο της Καρίταινας με τη Μεσσηνία κατά το μεσαίωνα. Χτίστηκε από τους Φράγκους τον 13ο αιώνα και ανακαινίστηκε στα 1439-1440 με δαπάνη του Μανουήλ Ραούλ Μελίκη, όπως μας πληροφορεί η εντοιχισμένη κτιτορική επιγραφή. Σύγχρονο με την ανακαίνιση του γεφυριού πρέπει να είναι και το εκκλησάκι. Η Καρίταινα περιτριγυρίζεται από παρθένα φύση και άγρια ζωή. Κεντρική θέση κατέχει το εντυπωσιακό φαράγγι που δημιουργεί ο ποταμός Αλφειός, καθώς και ο ποταμός Λούσιος που συμβάλλει σ' αυτόν κοντά στο χωριό. Εντυπωσιακό είναι το παλιό πέτρινο γεφύρι του Ατσιχόλου στον Λούσιο, κοντά στο σημείο συμβολής με τον Αλφειό, στο δρόμο που που οδηγεί στο χωριό Ατσίχολο. Κάτω από τον οικισμό διακρίνονται στριμωγμένες πολλές πεζούλες με ελιές, τελευταία δείγματα καλλιεργειών που σε άλλες εποχές απλωνόταν σε μεγάλη έκταση γύρω από αυτόν. Τώρα, τα πιο παλιά χωράφια πολιορκούνται ήδη στενά από πυκνή βλάστηση από πουρνάρια, σφεντάμια, φυλίκια, γαύρους και κουτσουπιές. Χαρακτηριστική νότα στην περιοχή προσδίδει ένα εντυπωσιακό είδος πουλιών, οι βραχοτσομπανάκοι, μικρά πουλιά που είναι στενά συνδεδεμένα με τα βράχια. Το δυνατό κελαρυστό τραγούδι τους, ακούγεται παντού, μέσα από τα δρομάκια, από το κάστρο, από τις παλιές εκκλησιές και τα καλντερίμια.
Χρυσοβίτσι Στο δρόμο από τη Στεμνίτσα προς Τρίπολη, μετά από μια συναρπαστική διαδρομή μέσα από το ελατόδασος του Μαινάλου φτάνει κανείς στο Χρυσοβίτσι, ένα από τα γραφικά ορεινά και ιστορικά χωριά της Αρκαδίας. Το χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο 1100 μ. ανάμεσα σε δύο κατάφυτες πλαγιές, βρίσκεται στην άκρη του δάσους του Μαινάλου, 21χλμ. από την Τρίπολη. Έχει αρκετά παλιά πετρόχτιστα παραδοσιακά σπίτια και έχει κηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Το Χρυσοβίτσι εικάζεται ότι από τον 15ο αιώνα ήταν οργανωμένος οικισμός. Στην απογραφή των Ενετών στα 1700 αναφέρεται επίσημα σαν "Chrissovizzi". Λίγα χρόνια αργότερα αναφέρεται σαν Ξοβίτζι σε πατριαρχικό έγγραφο της Αρχιεπισκοπής της Δημητσάνας. Κατά την επανάσταση του 21 το Χρυσοβίτσι διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο. Το χωριό υπήρξε ορμητήριο των επαναστατών και πολλές φορές χρησίμευσε σαν στρατόπεδο του επαναστατικού στρατού. Επίσης πολλοί Χρυσοβιτσιώτες συμμετείχαν και διακρίθηκαν στον αγώνα. Εκεί κατέφυγε το 1806 ο αρματολός Κουντάνης, πρώτος εξάδελφος του Θ. Κολοκοτρώνη, κυνηγημένος από τους Τούρκους, όπου και σκοτώθηκε μαχόμενος ηρωικά, μετά από πολιορκία τριών ημερών. Στο Χρυσοβίτσι ο Κολοκοτρώνης λειτούργησε το ιδιαίτερο γραφείο του, με αποκλειστικό γραμματέα και σύμβουλο τον Αναγνώστη Ζαφειρόπουλο από το Ζυγοβίτσι. Στα τέλη Μαρτίου του 1821, μετά μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Καρύταινας, διέμεινε στο χωριό ο Θ. Κολοκοτρώνης εγκαταλειμμένος από τους συντρόφους του. Εκεί μπήκε στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου για να προσκυνήσει την εικόνα και να προσευχηθεί για τον αγώνα. Κατά το θρύλο η εικόνα της Παναγίας δάκρυσε. Μάλιστα, όταν μετά την απελευθέρωση ο Δημητράκης Πλαπούτας πήγε στο Χρυσοβίτσι, βρήκε την εικόνα και την τοποθέτησε στην εκκλησία, όπου και σώζεται μέχρι σήμερα. Λίγες μέρες μετά το παραπάνω περιστατικό όμως, στις 28 Απριλίου 1821, ο Κολοκοτρώνης έμελε να ορισθεί αρχιστράτηγος του απελευθερωτικού αγώνα, μετά από σύσκεψη των ηγετών της επανάστασης στο χωριό. Το χωριό έχει 100 περίπου μόνιμους κατοίκους (243 σύμφωνα με την απογραφή του 1991) που ασχολούνται με την ξυλεία και την κτηνοτροφία.. Στην πλατεία είναι το κοινοτικό κατάστημα με την προτομή του Κολοκοτρώνη και με μπαλκόνι που έχει όμορφη θέα στο χωριό. Η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι του τέλους του 19ου αι. με αρκετές μετασκευές και με ενδιαφέρον πετρόχτιστο καμπαναριό (1893). Στο Χρυσοβίτσι ιδρύθηκε το 1935 εργοστάσιο επεξεργασίας ξυλείας, ένα από τα 7 που είχαν ιδρυθεί στην Ελλάδα την εποχή εκείνη, και το οποίο απασχολούσε εργάτες από την περιοχή. Ας σημειωθεί ότι το ρεύμα που χρησιμοποιούνταν για τη λειτουγία του προερχόταν από την επεξεργασία των υπολειμμάτων της επεξεργασίας ξυλείας (σε πριονίδια κλπ.) στην παλαιού τύπου ατμομηχανή του. Το ρεύμα που περίσσευε χρησίμευε στην ηλεκτροδότηση του Χρυσοβιτσίου. Η λειτουργία του έχει σταματήσει εδώ και πάνω από 30 χρόνια . Σήμερα, οι εγκαταστάσεις του παλιού εργοστασίου χρησιμοποιούνται ως οργανική μονάδα-χώρος αποθηκών του Δασαρχείου. Σε εξέλιξη βρίσκεται η μετατροπή του χώρου του σε πρότυπο μουσείο παραδοσιακής επεξεργασίας ξυλείας Το χωριό έχει καλή τουριστική υποδομή. Υπάρχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια για ομαδικές διανυκτερεύσεις, ταβερνάκια και καφενεία με τοπικό χρώμα, και προσφέρουν όλο το χρόνο παραδοσιακή φιλοξενία και Αρκαδική κουζίνα, γι΄αυτούς που αγαπούν αυτό το προνομιακής θέσης χωριό με το υγιεινό κλίμα. Οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι ασχολούνται με την ξυλεία και την κτηνοτροφία. Το Χρυσοβίτσι είναι ένα καλό ορμητήριο για την πρόσβαση στην γύρω περιοχή: το δάσους του Μαινάλου, το Λιμποβίσι και την Στεμνίτσα. Στον δρόμο Στεμνίτας -Τρίπολης, 1 χιλ. πριν στο χωριό, υπάρχει διακλάδωση για το χωριό των Κολοκοτρωναίων Λιμποβίσι (8 χιλ.) και στην τοποθεσία Αρκουδόρεμα (4 χιλ.). Ο δρόμος από το Χρυσοβίτσι, κατευθύνεται στο οροπέδιο της Δαβιάς και στα χωριά Τσελεπάκος, Δαβιά και Συλίμνα. Ένας άλλος επαρχιακός δρόμος οδηγεί μέσα από το δάσος στα Λυκόχια και από εκεί στη Μεγαλόπολη. Πριν το χωριό υπάρχει διακλάδωση για το χωριό Μανταίικα.
Φωτογραφίες από το Χρυσοβίτσι
|
|
|
Ξένια Κατσούλα ΛΟΥΣΙΟΣ Το όνομά του ο ποταμός Λούσιος το οφείλει στην αρχαία Μυθολογία. Σύμφωνα με αυτήν και όπως αναφέρει και ο περιηγητής Παυσανίας, ο νεογέννητος Δίας, λούστηκε κρυφά από τον Κρόνο στις πηγές του ποταμού (Πηγές των Αθανάτων), από τις νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα. Αργότερα ο ποταμός μετονομάστηκε Γορτύνιος από την πόλη της Αρχαίας Γόρτυνας. Ο Παυσανίας θεωρούσε μάλιστα το Λούσιο σαν τον πιο κρύο ποταμό του γνωστού κόσμου.
Ο ποταμός Λούσιος πηγάζει από την περιοχή της αρχαίας Θεισόας και από την Καρκαλού και βορειότερα από την περιοχή του χωριού Καλονέρι. Τα δύο ρεύματα ενώνονται στο χωριό Καρκαλού και ο Λούσιος στη συνέχεια κατευθύνεται προς τα στενά της Καρκαλούς που αποτελούν το πρώτο τμήμα του φαραγγιού. Η διαδρομή του γίνεται μέσα από ιτιές, λεύκες και λυγαριές. Το ποτάμι περνά δυτικά από τη Δημητσάνα και καταλήγει στον Αλφειό 2.5 χιλ. ΒΔ της Καρύταινας, έχοντας διανύσει 26 χιλιόμετρα και διασχίσει ένα από τα ωραιότερα φαράγγια της χώρας. Το ποτάμι είναι ιδιαίτερα ορμητικό. Ακόμη τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες έχει μια ροή που φτάνει τα 8-9 κυβικά μέτρα το δευτερόλεπτο. Οι κυριότερες πηγές του βρίσκονται κοντά στο χωριό. Στη διαδρομή του ο Λούσιος ποτίζει καλλιεργημένες εκτάσεις, σχηματίζει καταρράκτες και δίνει ζωή στην πανίδα και χλωρίδα της περιοχής. Ο Λούσιος, εκτός από την πεζοπορία, προσφέρεται και για άλλες μορφές εναλλακτικού τουρισμού. Στο παλιό πέτρινο γεφύρι του Ατσίχολου κοντά στην Καρύταινα ξεκινούν από εταιρίες εναλλακτικού τουρισμού οργανωμένες καταβάσεις με rafting και kayak. Άλλες φτάνουν μέχρι τη συμβολή του ποταμού με τον Αλφειό, και άλλες διανύουν τον τελευταίο, προσελκύοντας πολλούς λάτρεις του είδους για αξέχαστες εμπειρίες σε μια φύση μαγευτική και παρθένα.
|
|
|
Δημήτρης Κόκο
|
|
|
Γιώργος Κουρουνιώτης
|
|
|
Παναγιώτης Μητσόπουλος
|
|
|
Αλεξάνδρα Σάλι
|
